De reis die revalidatie heet - Mijke
Mijke is 34 jaar als er een tumor in haar hoofd wordt ontdekt. De tumor is goedaardig maar moet wel operatief met een risicovolle operatie verwijderd worden. De operatie slaagt en Mijke voelt zicht goed. Helaas ontdekt ze na een aantal maanden dat het toch niet zo goed gaat als het lijkt. Mijke heeft niet-aangeboren hersenletsel. Na 2 jaar doorgewerkt te hebben als verloskundige komt ze helaas in de ziektewet terecht. Binnenkort gaat ze eindelijk, 3 jaar na de operatie, starten met revalideren bij Rijndam. Een opluchting maar tegelijkertijd ook een nieuwe uitdaging.
Passie voor schrijven
Een van Mijke haar grootste passies in het leven is schrijven. Omdat Mijke momenteel niet kan werken is ze aan het kijken of ze wat meer met haar passie kan gaan doen. Ze benadert Rijndam omdat ze de inspirerende verhalen op de website had gelezen en vroeg zich af of ze haar verhaal met lotgenoten mocht delen. En zo is haar blogpagina 'De reis die revalidatie heet' geboren. Mijke neemt jullie aan de hand van haar blogs mee in haar reis met daarin haar voorgeschiedenis, diagnose en het behandeltraject bij Rijndam.
"Ik kijk er naar uit waar dit traject me gaat brengen. Laat de reis maar beginnen!"
1. Het begin van mijn reis
Mijn reis bij Rijndam staat nog op het punt te beginnen. Ik sta zogezegd met mijn ticket in mijn hand te wachten om te boarden. De reis begon echter al veel eerder. Misschien zijn de voorbereidingen al begonnen in mijn kindertijd. Al van jongs af aan heb ik migraine met aura. Ik kan me een vrij heftige aanval herinneren in groep zeven, waarbij ik niks meer kon zien, bijna niet meer kon lopen en alle geluiden van heel ver weg kwamen. Als de hoofdpijn doorbreekt, ben ik altijd opgelucht. Het betekent dat de auraklachten op gaan klaren. Met de leeftijd werden mijn auraklachten steeds uitgebreider, en hielden ze langer aan. Ik heb een zogenaamde “marching aura”, waarbij de klachten verplaatsen (ze “marcheren” door je brein van achter naar voren). In 2020 wilde de neuroloog een MRI maken, om na een heel heftige aanval – waarna ik een week last heb gehad van mijn spraak – uit te sluiten of er geen kleine infarctjes in mijn hoofd waren ontstaan...
2. Legpuzzel
Als ik de wachtkamer van Rijndam binnenkom, zie ik twee oudere Rotterdamse mannen. Eentje heeft een zuurstofslangetje in zijn neus en zit in een rolstoel. De ander staat – maar oogt motorisch niet erg stabiel – en drinkt yoghurt uit een knijpflesje. Ze voeren een geanimeerd gesprek over Feyenoord. Op de tafel ligt een grote legpuzzel van 1500 stukjes met veel groen en blauw. Mijn puzzelinstinct wil eigenlijk gelijk een stukje leggen, maar het voelt toch ongepast. Ondanks dat de puzzel hier open en bloot ligt, is hij wellicht wel van iemand. Als ik waterige cappuccino uit mijn kartonnen bekertje nip, vraag ik me af hoeveel tijd ik hier de komende periode door zal brengen. Twee tot drie dagdelen per week, werd eerder genoemd. Vijf dagdelen per week, stond in de folder die ik thuisgestuurd kreeg. Ik zie mezelf hier al hele dagen rondhangen, met als verzetje een stukje blauw in de gigantische lucht van de legpuzzel vinden. Daar moet ik toch echt even van slikken.
3. Afscheid
Ik wist dat een belangrijk onderdeel van mijn revalidatietraject afscheid nemen zou zijn. Afscheid nemen van wie ik was – Mijke 1.0, zoals de revalidatiearts het had genoemd – en daarmee automatisch ook afscheid nemen van het leven dat ik had. Tot voorkort weigerde ik deze stap te nemen. Ik bleef hopen en proberen terug te keren naar het oude leven. Inmiddels is vastgesteld dat ik niet kan re-integreren naar mijn huidige baan als klinisch verloskundige. Na bijna veertien jaar verloskunde, houdt die carrière hier voor me op.