Het verhaal van Rita
Rita Grootendorst (62 jaar) kreeg in de zomer van 2021 klachten. Ze kon haar rechterarm niet goed meer gebruiken en in december ging haar rechtervoet slepen. Ze dacht niet meteen aan Parkinson. Maar in april kreeg ze na een hersenscan de diagnose Parkinson. Parkinson is niet te genezen, het is een progressieve ziekte. Rita vertelt hoe ze na de diagnose aan de slag is gegaan om weer meer zelfvertrouwen te krijgen. Ook met Parkinson.
‘In augustus ben ik begonnen met een revalidatietraject van veertien weken bij Rijndam locatie Vlietland Ziekenhuis. Dat was best een intensief traject, want elke week had ik drie afspraken. Ik kreeg fysiotherapie, ergotherapie, logopedie en gesprekken met maatschappelijk werk. Daarnaast had ik ook groepstherapie, namelijk zwemmen in het Groenoordbad.
De revalidatie was soms confronterend, want zo vertelde de logopedist over het verloop van de ziekte en dat je een maskergelaat (een gezicht met weinig mimiek) kunt krijgen. Dat is niet fijn om te horen, maar wel duidelijk. Je weet waar je aan toe bent en het wordt niet mooier gemaakt dan het is.
Voor mij was de therapie ook een warm bad. Iedereen dacht mee en ik kon overal mijn verhaal kwijt. Elke zorgverlener was op de hoogte van waar ik op dat moment stond in mijn traject, daaruit blijkt de enorme betrokkenheid.
Bewegen is ontzettend belangrijk
Het traject werd ook echt op mij afgestemd. Ik hield enorm van hardlopen, maar dat kon niet meer door Parkinson. Met de fysiotherapeut heb ik toen Nordic walking geprobeerd en dat gaat goed. Ik doe dat nog steeds. Er wordt steeds gekeken naar wat nog wel kan.
Bewegen is ontzettend belangrijk. Ik deed dat graag en doe dat nog steeds: ik loop, ik zwem en ik boks.
Het was een uitgebreid revalidatietraject en ontzettend goed. Ik zie de toekomst met zelfvertrouwen tegemoet en kan dingen doen die ik zonder revalidatie nooit voor mogelijk had gehouden.’