Het verhaal van Daniel
Daniel is 38 jaar als hij wordt getroffen door een herseninfarct. Hij kwam uit zijn werk en voelde zich niet lekker. Na een paar uurtjes zag zijn vrouw dat de rechterkant van zijn gezicht hing: foute boel. Een herseninfarct bleek de oorzaak van zijn verlamming. Daniel werd in het Erasmus MC opgenomen waar hij uiteindelijk bijna 2 weken lag. Daarna werd hij bij Rijndam opgenomen in de kliniek. Hier lag hij uiteindelijk 2 maanden.
In de bloei van zijn leven
Daniel stond in de bloei van zijn leven toen zijn leven in een klap onzeker werd. De rechterhelft van zijn lichaam was zo goed als verlamd. Het was een emotionele tijd voor Daniel. Daniel: “Ik heb vaak gedacht ‘waarom ik’. Ik was een van de jongsten. Veel patiënten om mij heen zaten in een hele andere levensfase en/of waren al met pensioen. Zij maakten zich druk om andere dingen terwijl ik mij druk maakte om hoe mijn toekomst eruit zal zien. Hoe gaat het met werk en mijn woonsituatie? Mijn hele leven stond op z’n kop en werd ineens onzeker. Wat ik me steeds afvroeg was of mijn lichaam weer de oude zal worden en of ik mijn cognitie weer volledig terug kon krijgen.” Gelukkig kreeg Daniel een heel team aan specialisten om weer de beste versie van zichzelf te worden. Het team bestond uit een ergotherapeut, fysiotherapeut, logopedist, maatschappelijk werker en een psycholoog. “Omdat ik nog vrij jong was moest ik leren om alles een plekje te geven en te accepteren wat mijn situatie was. Hier heeft de psycholoog mij bij geholpen.
Band met medepatiënten
In de kliniek bouwde Daniel een band op met medepatiënten. Ze hielpen elkaar door verhalen met elkaar te delen en motiveerden elkaar. “Doordat mijn medepatiënten vaak al iets ouder waren stopten zij met oefenen wanneer de tijd om was. Ik wilde juist doorgaan en bleef vaak in mijn eentje in de zaal om wat extra oefeningen te doen.” Daniel nam deel aan de ’arm-hand groep’ onder begeleiding van fysiotherapeut Josta. Daniel: “Ik weet nog heel goed dat iedereen in mijn groep vooruitgang boekte. Helaas bleef die vooruitgang bij mij uit en dat frustreerde mij enorm.”. Josta vertelde toen: “Daniel, ik vind het heel vervelend om te zeggen, maar jouw arm en hand gaan nooit meer helemaal functioneren. Vanaf dat moment stortte mijn wereld in. Maar achteraf denk ik, het is goed dat zij vroeg in mijn revalidatieproces aan mij heeft verteld dat dit niet haalbaar was. Hier ben ik haar heel erg dankbaar voor. Dit schetst precies de manier waarop je wordt behandeld bij Rijndam, ze willen altijd het beste voor je en zijn ook realistisch.”
Steeds meer stapjes vooruit
Zijn revalidatieproces verliep verder goed en Daniel maakte steeds meer stapjes vooruit. Daniel: “Op een gegeven moment kwam ik de rolstoel uit. Daarna mocht ik met een wandelstok weer lopen. Eerst alleen nog in het gebouw maar al snel kreeg ik groen licht om buiten te gaan wandelen zónder stok. Toen dacht ik wel even; wauw, ik ben vanuit een rolstoel wandelend Rijndam uitgelopen. Ik had nooit gedacht dat ik zover zou komen.” Inmiddels pakt Daniel zijn oude leven weer op: “Ik rijd weer zelfstandig auto door de grote stad.
Nooit gedacht dat ik zo ver zou komen
Documentaire
Nu, een aantal jaar later, keert Daniel terug naar Rijndam. Dit keer niet om te revalideren maar om een documentaire op te nemen. De tijd dat Daniel in de kliniek heeft gelegen is niet alleen voor hem een belangrijke en ingrijpende periode geweest maar ook voor zijn vrouw Demelza en zoontje Djazz. Djazz was toen bijna 1,5 jaar en is inmiddels 4. Daniel: “Mijn vrouw kwam altijd samen met Djazz langs en zij hebben mij kracht en steun geboden. Zij waren de drive die ik op dat moment echt nodig had.” Een tijdje terug was hij met zijn zoontje bij speelparadijs Monkeytown. Djazz vroeg aan zijn vader: “Ga je mee klimmen of kan je mij optillen?” Helaas kan Daniel dit niet. Djazz accepteert het antwoord van Daniel maar hij begrijpt het niet heel goed. Daarom wil Daniel hem graag uitleggen waarom hij dit niet kan en wat er met hem is gebeurd. In een documentaire legt Daniel vast hoe hij was voor, tijdens en na zijn herseninfarct. Hierdoor krijgt Djazz later de antwoorden op de vele vragen die hij nu heeft.
Mooi om iets terug te doen
Daniel: “Ik vind het fijn om terug te zijn bij Rijndam ondanks de zware en emotionele periode hier Het voelt vertrouwd om hier te zijn. Ik ben Rijndam niet alleen dankbaar maar ik vind het ook mooi om iets terug te doen, zoals met dit ervaringsverhaal. Ik hoop dat andere patiënten hier steun aan hebben. Er komt in een korte tijd veel op je af en je leven staat op z’n kop. Het heeft tijd nodig om de nieuwe situatie te accepteren en je leven weer op te pakken. Dat is moeilijk en dat is het soms nog steeds maar na verloop van tijd wordt het makkelijker.”